تست     Angiotensin II

آنژیوتانسینوژن یک α-2-گلوبولین است که در کبد سنتز می شود و پیش ساز آنژیوتانسین است. آنژیوتانسین I که رسماً پروآنژیوتانسین نامیده می شود، از اثر رنین بر روی آنژیوتانسینوژن تشکیل می شود. رنین پیوند پپتیدی بین آسید آمینه های لوسین (Leu) و والین (Val) روی آنژیوتانسینوژن را می‌شکند و دکاپپتید (ده آمینه اسید) آنژیوتانسین I را ایجاد می‌کند. Ang I به خودی خود هیچ اثر بیولوژیکی ندارد اما توسط آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) به آنژیوتانسین II (Ang 11)، یک اکتاپپتید فعال تبدیل می شود، آنزیمی که در سطح سلولی بسیاری از سلول ها و به ویژه در سلول های اندوتلیال عروقی وجود دارد. از آنجایی که تمام خونی که از کلیه ها و کبد خارج می شود در نهایت از طریق ریه جریان می یابد، اندوتلیوم عروق ریوی نقش عمده ای در تبدیل سریع Ang I بهAng II ایفا می کند. در نهایت، Ang II به گیرنده‌های آنژیوتانسین سطح سلولی خاص متصل می‌شود تا اقدامات متعددی را ایجاد کند.
Ang II یک عامل تنگ کننده عروق قوی است که با مکانیسم های مستقیم و غیرمستقیم تون عروق را بالا می برد. اتصال Ang II به گیرنده های AT 1 واقع در سطح سلول های ماهیچه صاف عروق منجر به انقباض فوری می شود. جالب است بدانید که Ang II اثرات منقبض کننده عروقی یکسان بر روی همه عروق اعمال نمی کند. به عنوان مثال، شریان های پس گلومرولی (وابران) کلیه به شدت به Ang II حساس هستند، در حالی که شریان های پیش گلومرولی (آوران) حساسیت مستقیم بسیار کمی بهAng II نشان می دهند.
آنژیوتانسین II بر روی سیستم عصبی مرکزی برای افزایش تولید وازوپرسین و بر روی عضلات صاف وریدی و شریانی اثر می‌گذارد و باعث انقباض عروق می‌شود. آنژیوتانسین II همچنین ترشح آلدوسترون را افزایش می دهد. بنابراین، به عنوان یک هورمون غدد درون ریز، اتوکرین/پاراکرین و درون ریز عمل می کند.