تست     IGF-I

فاکتور رشد شبه انسولین I (IGF-I) یک هورمون پلی پپتیدی با اثرات غدد درون ریز، پاراکرین و اتوکرین است. همولوژی بیش از 60 درصد با IGF-II و 50 درصد همولوژی با ساختارهای پروانسولین دارد. IGF-1 در طول زندگی تولید می شود. بالاترین میزان تولید IGF-1 در طول جهش رشد بلوغ رخ می دهد. کمترین میزان آن در دوران نوزادی و پیری رخ می دهد. بیشتر IGF-1 به یکی از 6 پروتئین اتصال دهنده (IGF-BP) متصل می شود. IGFBP-1 توسط انسولین تنظیم می شود. IGF-1 واسطه اولیه اثرات هورمون رشد (GH) است. هورمون رشد در غده هیپوفیز قدامی ساخته می شود، در جریان خون آزاد می شود و سپس کبد را برای تولید IGF-1 تحریک می کند. سپس IGF-1 رشد سیستمیک بدن را تحریک می‌کند و تقریباً روی هر سلول بدن، به‌ویژه ماهیچه‌های اسکلتی، غضروف، استخوان، کبد، کلیه، عصبی، پوست، خونساز و سلول‌های ریه، اثرات محرک رشد دارد. علاوه بر اثرات شبه انسولین، IGF-1 می تواند سنتز DNA سلولی را نیز تنظیم کند. یکی از اثرات متابولیکی مهم IGF-1 توانایی آن در سیگنال دادن به سلول ها است که مواد مغذی کافی برای سلول ها در دسترس است تا تحت هیپرتروفی و ​​تقسیم سلولی قرار گیرند. این سیگنال‌ها همچنین IGF-1 را قادر می‌سازد تا آپوپتوز سلولی را مهار کند و تولید پروتئین‌های سلولی را افزایش دهد. گیرنده های IGF-1 در همه جا وجود دارند، که اجازه می دهد تا تغییرات متابولیکی ناشی از IGF-1 در همه انواع سلول رخ دهد. اثرات متابولیک IGF-1 گسترده است و می تواند متابولیسم پروتئین، کربوهیدرات و چربی را در انواع مختلف سلول هماهنگ کند. تنظیم اثرات متابولیک IGF-1 بر روی بافت های هدف با سایر هورمون ها مانند هورمون رشد و انسولین نیز هماهنگ است. کوتولگی لارون بیماری‌های نادری که به دلیل کمبود گیرنده های GH، به هیچ وجه به درمان هورمون رشد پاسخ نمی دهد.