تست     EBV EA IgG

ویروس اپشتین بار (EBV)، همچنین به عنوان ویروس هرپس انسانی 4 شناخته می شود، یکی از اعضای خانواده ویروس هرپس است. این یکی از شایع ترین ویروس های انسانی است. EBV در سراسر جهان یافت می شود. اکثر مردم در مقطعی از زندگی خود به EBV مبتلا می شوند. منظور از EBV ویروسی است که به خانواده تبخال‌ها ربط دارد.
عفونت EBV از طریق تماس با بزاق منتقل می شود. بیشتر عفونت‌های اولیه در دوران کودکی رخ می‌دهند و علائمی ندارند یا فقط علائم غیراختصاصی ایجاد می‌کنند، در حالی که عفونت‌ها در اواخر نوجوانی یا در بزرگسالان می‌توانند منجر به مونونوکلئوز عفونی شوند. هنگامی که عفونت رخ می دهد، EBV نهفته می شود و در لنفوسیت های خون محیطی ساکن می شود و فرد آلوده را به یک ناقل مادام العمرEBV تبدیل می کند. تا زمانی که ویروس به شکل غیرفعال و نهفته وجود داشته باشد، حمل EBV در بیشتر موارد عواقب جدی ایجاد نمی کند. در موارد نادر، ویروس نهفته فعال می شود و در پاتوژنز عفونت فعال مزمن یا بدخیمی های اپیتلیال، مزانشیمی و لنفوئیدی نقش دارد.
Anti-EA IgG در مرحله حاد بیماری ظاهر می شود و به طور کلی پس از سه تا شش ماه به سطوح غیرقابل تشخیص کاهش می یابد. در بسیاری از افراد، تشخیص آنتی بادی های EA (آنتی ژن های اولیه) نشانه عفونت فعال است. با این حال، 20٪ از افراد سالم ممکن است برای سال ها آنتی بادی علیه EA داشته باشند.
ویروس اپشتین بار با بیماری های لنفوپرولیفراتیو غیر بدخیم، پیش بدخیم و بدخیم مانند لنفوم بورکیت، لنفوهیستوسیتوز هموفاگوسیتیک و لنفوم هوچکین همراه است. همچنین با بدخیمی های غیر لنفوئیدی مانند سرطان معده و کارسینوم نازوفارنکس و شرایط مرتبط با ویروس نقص ایمنی انسانی مانند لکوپلاکی مویی و لنفوم های سیستم عصبی مرکزی در ارتباط است. این ویروس همچنین با اختلالات دوران کودکی سندرم آلیس در سرزمین عجایب و آتاکسی حاد مخچه و بر اساس برخی شواهد، خطرات بالاتر ابتلا به برخی بیماری های خودایمنی، به ویژه درماتومیوزیت، لوپوس اریتماتوز سیستمیک، آرتریت روماتوئید و سندرم شوگرن مرتبط است.