تست     Myoglobin

میوگلوبین (نمادMb یا MB) یک پروتئین اتصال دهنده آهن و اکسیژن است که در بافت ماهیچه های قلب و اسکلتی مهره داران به طور کلی و تقریباً در تمام پستانداران یافت می شود. عملکرد طبیعی میوگلوبین اتصال برگشت پذیر اکسیژن و تسهیل انتشار اکسیژن از مویرگ های خونی به میتوکندری در عضله است. میوگلوبین ارتباط دور با هموگلوبین دارد. هر دو پروتئین حاوی یک ترکیب مولکولی به نام هِم هستند که آنها را قادر می سازد به طور برگشت پذیر با اکسیژن ترکیب شوند. گروه هِم که حاوی آهن است، رنگ قرمز قهوه ای را به پروتئین ها می بخشد. در مقایسه با هموگلوبین، میوگلوبین تمایل بیشتری به اکسیژن دارد. در انسان، میوگلوبین تنها پس از آسیب عضلانی در جریان خون یافت می شود.
میوگلوبین معمولاً 1 ساعت پس از انفارکتوس میوکارد در گردش خون آزاد می شود، با افزایش تدریجی که در 4-12 ساعت به اوج خود می رسد و در عرض 24-36 ساعت به حالت عادی باز می گردد. انتشار سریع میوگلوبین احتمالاً نشان دهنده وزن مولکولی کم (17 کیلو دالتون) و موقعیت سیتوپلاسمی آن است. میوگلوبین نشانگر اولیه انفارکتوس حاد میوکارد است و ارزش اخباری منفی بالایی از خود نشان می دهد. به دلیل وجود مقادیر زیادی میوگلوبین در عضله اسکلتی، ویژگی بالینی ضعیفی دارد (90-60%). بنابراین، میوگلوبین به طور بالقوه برای رد انفارکتوس میوکارد مفید است اما برای تأیید تشخیص انفارکتوس حاد میوکارد مفید نیست. با این حال، برخی از مطالعات پیشنهاد می کنند که آزمایش میوگلوبین را به آزمایش تروپونین I اضافه کنید تا ارزش تشخیصی بهبود یابد. میوگلوبین که پروتئین کوچکی است از طریق ادرار دفع می شود و سطح بالایی از میوگلوبین سرم در بیماران مبتلا به نارسایی حاد کلیوی (سندرم اورمیک) مشاهده می شود.