تست IgM

ایمونوگلوبولین های IgMتوسط سلول های پلاسما به عنوان بخشی از پاسخ ایمنی هومورال تطبیقی ​​بدن در برابر یک پاتوژن خارجی تولید می شوند. لنفوسیت های B در حال استراحت IgM را به عنوان یک گیرنده آنتی ژن گذرنده که به عنوان بخشی از گیرنده سلول B (BCR) عمل می کند، بیان می کنند.IgM اولین آنتی بادی است که توسط سیستم ایمنی سازگار در پاسخ به یک آنتی ژن خارجی ترشح می شود. مونومر IgM یک هتروتترامر تقریباً 180 کیلو دالتون است. با این حال، شکل ترشح شده IgM عمدتاً در یک پیکربندی پنتامری با وزن مولکولی بیشتر از 900 کیلو دالتون وجود دارد. در سرم، نیمه عمرIgM تقریباً 5 تا 10 روز است. میانگین غلظت سرمیIgM در بدن حدود 1.5 میلی گرم در میلی لیتر است. پس از شناسایی آنتی ژن، IgM پنتامریک آنتی بادی اولیه ای است که توسط سلول هایB در پاسخ به چالش آنتی ژن ترشح می شود. IgM ترشح شده در پاسخ اولیه تمایل به داشتن میل ترکیبی کمتری برای آنتی ژن خارجی در مقایسه با ایزوتیپ های ترشح شده در برخوردهای بعدی یا پاسخ های ثانویه به یک آنتی ژن خارجی دارد. با این حال، به دلیل ترکیب پنتامری، IgM ترشح شده به دلیل وجود ده محل اتصال آنتی ژن در هر مولکول پنتامری IgM، دارای قدرت جذب بالاتر یا قدرت کلی اتصال به آنتی ژن است. برخلاف IgG یا IgE، IgM مولتیمری به دلیل اندازه بزرگتر به راحتی از جریان خون وارد بافت ها نمی شود. تشخیصIgM یا IgG در یک فرد می تواند نشان دهد که فرد در معرض یک پاتوژن قرار گرفته است. با این حال، تشخیص آنتی‌بادی‌هایIgM یا IgG در برابر یک پاتوژن نمی‌تواند نشان دهد که آیا فرد همچنان پاتوژن خاص را در خود نگه می‌دارد یا اینکه بدن توانسته است پاتوژن را با موفقیت از بین ببرد، زیرا سلول‌های پلاسما با عمر طولانی بخشی از حافظه ایمنی هستند که می‌توانند مدتها پس از پاکسازی موفقیت آمیز پاتوژن، آنتی بادی علیه یک پاتوژن متخلف تولید می کند. اختلالات زیادی با IgM مرتبط است.